Przyznaję się bez bicia, że jestem wielką fanką KotOR'a, grałam w niego przed JE i jak jakaś zła matka bez przerwy te dwa tytuły porównuję.

Ogólnie sprawa wygląda tak: to bardzo dobra gra. Świetna nawalanka - choć trzeba przyznać, że style i ich zastosowanie są nieco nieprzemyślane (całe królestwo ocaliłam za pomocą podstawowego Skaczącego Tygrysa - no, i może jednokrotnym użyciu Jadeitowego Golema, co było mało epickim czy chlubnym zwycięstwem). Klimat to ma, każdy fan Wschodu powinien być usatysfakcjonowany, dużo ciekawych questów, i intryga zacna (absolutnie uwielbiam motyw z Samopasem Pielgrzyma). Ah, i jest jeszcze humor - absolutnie uwielbiam pogaduszki z Pantoflarzem Hou, Czarnym Wichrem i ministrem Shengiem (rety, ten gość jest przeuroczy :D). Romansowanie poszło o krok do przodu, ale mogło być lepiej.

Co z wad? Absolutnie zamroczona przez wesołe przygody w kosmosie stwierdzam, że za mało rozbudowane są relacje z drużyną. Nie ma questów z nimi związanych (a jak są, to i tak wplecione w główny wątek), wciąganie ich w rozmowy szybko się kończy, nie czuć jakiejś większej więzi z nimi. Szkoda.

Dwa, za krótko. Ja wiem, że świat się chyli ku upadkowi, ale przepraszam bardzo, miejsce dla bohatera! Epickość wymaga miejsca i czasu! Spacerowałam sobie po lądowisku Tiena i myślałam: "Spooooko, to ledwo początek gry, tu się rozbije, tam zakręcę, tu będę jeszcze musiała coś zrobić, 3/4 towarzyszy jeszcze nie odnalezionych, pół świata zwiedzę, zanim do Cesarskiego Miasta dotrę! Niech żyje przygoda!". No i minutę później byłam już w Cesarskim Mieście. W Pałacu to już rzecz się lawinowo potoczyła, za szybko. Dobrze, że trzy zakończenia są.

Trzy, jak na jakie-takie RPG, ciut bieda z tworzeniem postaci. Praktycznie, gotowe szablony. Panie są śliczne, ale żeby jakiś przystojny wojownik, to nie...

Cztery, wybór Drogi. Jak dla mnie, sprawa nieco zmaszczona. Twórcy nie ograniczyli się do podziału na dobro/zło, tylko próbowali przekombinować i wyszło na to, że to po prostu wybór drogi zmieniania świata - otwarta dłoń to standardowy obrońca uciśnionych, oddany bez granic innym, a zaciśnięta pięść przypomina surowego wychowawcę (nie pogłaskam po główce, trochę powrzeszczę, wystawię cię na próbę, ale w efekcie staniesz się silniejszy). Nawet powiem więcej otwarta dłoń: dajesz głodnemu rybę, zaciśnięta pięść: uczysz go łowić, choć dając mu przy tym w ucho. Jak dla mnie, świetny pomysł, ale jak zwykle wszystko sprowadziło się do samarytańskiego franciszkanina i egoistycznego chciwca-brutala. Przypominam sobie ledwo jedną sytuację, która przypomina pierwotne założenie, mianowicie uwolnienie dziewczyny od łowcy niewolników w jaskini piratów. Wyznawcy zaciśniętej pięści mogą wybrać dwie opcje: wszystkich wyrżnąć (czy tam pomóc temu, kto da więcej, czy coś równie prozaicznego) albo przekonać dziewczynę, że powinna sama umieć zawalczyć o swoją wolność i namówić ją do własnoręcznego zabicia kupca. Czemu inne decyzje nie mogły być robione pod tym kątem? Gra byłaby zdecydowanie bardziej ciekawa!
Skoro przy tym jesteśmy - szkoda, że zaledwie dwie misje (Cytra Chaosu i wybór nowej techniki) zależą od obranej przez nas drogi. Wychodzi na to, że nieważne, jaką ścieżką będziemy kroczyli, i tak to nie ma specjalnego wpływu na fabułę czy umiejętności.

Podsumowując: najbardziej boli niewykorzystany potencjał, co nie zmienia faktu, że gra jest świetna i można przy niej miło spędzić czas. Gdyby tylko twórcy mogli nad tym posiedzieć z rok, dwa lata dłużej...

Pozdrowienia i niech kisiel sushi będzie z Wami ^^